Ἀνδραιμονίδης

Ἀνδραίμων

ἀνδρακάς
Ἀνδρ·αίμων, ονος (ὁ) Andræmôn, h. Il. 2, 638 ; Od. 14, 499.
Étym. ἀνήρ, αἷμα.