ἀνθεμουργός

Ἀνθεμοῦς

ἀνθεμώδης
Ἀνθεμοῦς, οῦντος (ὁ) Anthémunthe, v. de Macédoine, Hdt. 5, 94 ; Thc. 2, 99 ; Dém. 70, 27.
Étym. contract. de ἀνθεμόεις, όεντος, v. ce mot.