ἀρηΐθοος

Ἀρηΐθοος

ἀρηϊκτάμενος
Ἀρηΐ·θοος, ου, épq. οιο (ὁ) [ᾰ] Arèïthoos, h. Il. 7, 10, etc.
Étym. v. le préc.