Χαρικλῆς

Χαρικλώ

Χαρικράτης
Χαρι·κλώ, οῦς (ἡ) [ᾰ] Khariklô, n. de f. myth. Pd. P. 4, 103 ; Call. L. Pall. 67 ||
E Voc. Χαριχλοῖ, Anth. 5, 259.
Étym. cf. le préc.