δεινόω-ῶ

Δείνων

δεινωπός
Δείνων, ωνος (ὁ) Deinôn, n. d’h. Xén. Hell. 5, 4, 33 ; Dém. Pol. etc. ; particul. historien, Plut. Them. 27 ; Luc. Macr. 15 ; etc.