δίδυμος

Δίδυμος

διδυμότης
Δίδυμος, ου (ὁ) Didyme :
1 grammairien, Plut. Sol. 1, etc. ||
2 n. de l’apôtre Thomas, NT. Joh. 11, 16 ||
3 autres, Din. fr. 85 Baiter-Sauppe ; Anth. 7, 568, etc.
Étym. cf. δίδυμος.