δίοδος

Διόδοτος

διοδύρομαι
Διό·δοτος, ου () Diodotos, h. Pd. I. 7, 44 ; Thc. 3, 41 ; Lys. Str. etc., particul. philos. stoïcien, maître de Cicéron, Cic. Brut. 90, Fam. 13, 16 ; d’où plur. Διόδοτοι, Plut. Adv. Epic. 13, des Diodotes, des philosophes comme Diodotos.
Étym. Διός, δοτός.