Διονύσιος, α, ον
[ῐῡ] de Dionysos, Sim. fr. 89 ; Bacchyl. fr. 20B, 9 ;
Anacr. 29, 53 et
54, etc.
Étym.
Διόνυσος.
Διονύσιος
διονυσίσκοςΔιονύσιος, ου (ὁ) [ῐῡ] Dionysios (Denys)
1 n. de
deux tyrans de Syracuse : Δ. ὁ
πρότερος, Xén. Hell. 7, 4, 12 ;
Arstt. Rhet.
2, 15, etc. ;
ou ὁ
πρεσϐύτερος, Pol. 1, 6 ; DH. 7, 1, Denys l’Ancien ; Δ. ὁ
νέος, El. V.H. 4, 18 ; ὁ νεώτερος, DS. 15, 74, etc. ;
ὁ δεύτερος, El.
V.H. 6, 12 ;
ὁ ὕστερος, Arstt. Pol. 5, 8, 14, Denys le jeune ou le second ; plur.
Διονύσιοι οἱ ἐν Σικελίᾳ, El. N.A. 5, 15 ; ou οἱ ἀμφότεροι Διονύσιοι, Ath.
250d, les
Denys de Sicile ou les deux Denys
||
2 n. de
divers écrivains, Denys d’Halicarnasse, Denys le Périègète,
Denys de Thrace, etc.
Étym.
Διόνυσος.