διουρίζω

Διοφάνης

Διόφαντος
Διο·φάνης, ους (ὁ) [ῐᾰ] Diophanès, h. Dém. 59, 123 Baiter-Sauppe ; Plut. T. Gracch. 8, 20, etc. ||
E Gén. épq. -εος, Anth. 7, 642 ; acc. -ην, Pol. 29, 8, etc. ; ou -η, Plut. Phil. 16, etc.
Étym. Διός, φαίνω.