Διοφάνης

Διόφαντος

Διοφῶν
Διό·φαντος, ου (ὁ) Diophantos, h. Dém. 18, 137 ; 19, 86, etc. Baiter-Sauppe ; Arstt. Pol. 2, 4, 13 ; Anth. App. 19, etc.
Étym. Διός, φαίνω.