δρακοντίασις

Δρακοντίδης

δρακόντιον
Δρακοντίδης, ου (ὁ) [ᾰῐ] Drakontidès (litt. fils ou descendant de Dracon)
1 surn. de Cécrops, Ar. Vesp. 438 (voc. -ίδη) ||
2 l’un des trente tyrans, Ar. Vesp. 157 ; Xén. Hell. 2, 3, 2, etc.
Étym. Δράκων.