δηϊάλωτος

Δηϊάνειρα

Δηϊάρης
Δηϊ·άνειρα, ας (ἡ) [ῐᾰν] Dèïaneira (Déjanire) femme d’Hèraklès, Nonn. D. 35, 89, etc. ; Plut. Per. 24 ; Luc. Salt. 50 ; etc. ||
E Par contr. Δῃάνειρα, Soph. Tr. 49, etc.
Étym. δήϊος, ἀνήρ.