δημοτικῶς

Δημότιμος

δημότις
Δημό·τιμος, ου (ὁ) [ῑ] Dèmotimos, h. DL. 5, 2 ||
E Dor. Δαμό- [ᾱ] Thc. 4, 119 ; Dém. etc.
Étym. δ. τιμή.