Ἐρασινίδης

Ἐρασῖνος

Ἐρασίξενος
Ἐρασῖνος, ου (ὁ) [ᾰῑ] Érasinos :
1 fl. d’Argolide, Hdt. 6, 76 ; Eschl. Suppl. 1020 ; d’Attique, Str. 371 ||
2 n. d’h. Hpc. Epid. 1, p. 702.
Étym. ἐράω.