Ἐρασῖνος

Ἐρασίξενος

ἐρασιπλόκαμος
Ἐρασί·ξενος, ου (ὁ) [ᾰ] Érasixénos, h. Anth. 7, 454 ; Polém. (Ath. 436d) ; El. V.H. 2, 41.
Étym. ἐράω, ξένος.