Ἐτεοκληεῖος

Ἐτεοκλῆς

Ἐτέοκλος
Ἐτεο·κλῆς, έους () Étéoklès (Etéocle)
1 fils d’Œdipe, Eschl. Sept. 999 ; etc. ; Soph. O.C. 1295, etc. ; Eur. Suppl. 1739, etc. ||
2 autres, Paus. 6, 16, 9 ; Plut. Lys. 19, etc. ||
E Nom. poét. Ἐτεοκλέης, Eur. Ph. 1587 ; voc. Ἐτεόκλεις, Eschl. Sept. 999 ; Ἐτεόκλεες, Eschl. Sept. 39 ; acc. Ἐτεοκλέα (p. -κλεέα) Eschl. Sept. 1037 ; ou Ἐτεοκλῆ, Hellanic. (Sch.-Eur. Ph. 71).
Étym. ἐτεός, κλέος.