ἑκατέρωσε

Ἑκάτη

ἑκατηϐελέτης
Ἑκάτη, ης () [] Hékatè (Hécate) divinité qui se confondit postérieurement avec Artémis, Hés. Th. 411, etc. ; Eschl. Suppl. 676 ; etc. ; au plur. Luc. Philops. 39 ; Ἑκάτης δεῖπνον, Luc. D. mort. 1, 1, c. Ἑκαταῖα ||
E Dor. Ἑκάτα, Eschl. Suppl. 676 ; Eur. Tr. 323, Ph. 110 ; Thcr. Idyl. 3, 12, etc.
Étym. pré-grec.