Ἰλιοραίστας

Ἴλιος

Ἰλιόφι
Ἴλιος, ου () [ῑλ] Ilios ou Ilion, anc. n. de Troie, Il. 4, 46, etc. ; Od. 17, 290 ; Eur. Andr. 103, etc. ; DH. 1, 63 ; Luc. D. deor. 20, 16, etc.
Étym. emprunt à une langue anatolienne, cf. hittite Wiluša, toponyme ; cf. Ἴλιον.
Ἴλιος, α ou ος, ον [ῑλ] d’Ilion, Eur. Hec. 1008 ||
E Fém. -ος, Eur. Hel. 1164.
Étym. Ἴλιον.