Ἰταλικός
ἸταλίςἸταλικός, ή, όν
[ῑᾰ]
I adj. d’Italie, italien, Plat. Leg. 659b ; Ἰταλικὴ φιλοσοφία, Gal.
2, 23 ; Clém.
1, 761 Migne ; Jambl. Math. 216, ou αἵρεσις Ἰταλική, Plut.
M. 878c, la philosophie
italique, c. à d. pythagoricienne
||
II subst. ἡ Ἰταλική :
1 (s.
e. φιλοσοφία) DL. Proœm. 10, la philosophie italique ||
2 (s.
e. χώρα) l’Italie, Anth. App. 290 ; d’où collect. les
Italiens, Plut. Æmil. 15.
Étym.
Ἰταλία.