κελαινιάω-ῶ

Κελαινίτης

κελαινόϐρωτος
Κελαινίτης, ου [ῑ] adj. m. de Kélænes, Anth. 7, 696 ; en parl. de Marsyas, Anth. 9, 340.
Étym. Κελαιναί.