Λαέρτης

Λαερτιάδης

Λαέρτιος
Λαερτιάδης, ου () [ᾱᾰ] fils de Laërte, c. à d. Ulysse, Il. 3, 200 ; Od. 9, 19 ; Eur. Hec. 133 ||
E Voc. -άδη, Il. 9, 308, etc. ; gén. épq. -εω, Od. 12, 378 ; 19, 336 ; et -αο, Q. Sm. 12, 73. Par contr. dor. nom. Λαρτιάδας, Eur. Rhes. 907.
Étym. patr. de Λαέρτης.