Μαρώνεια

Μαρωνείτης

Μαρωνίς
Μαρωνείτης, ου, adj. m. de Marôneia en Thrace, Xén. An. 7, 3, 16 ; Dém. 1213, 1 ||
E Dans les inscr. att. Μαρωνίτης, CIA. 1, 226, 5 (454 av. J.-C.) ; v. Meisterh. p. 42.
Étym. v. le préc.