Μαρωνείτης

Μαρωνίς

Μασαϐάτης
Μαρωνίς, ίδος [ᾰῐδ]
1 adj. f. de Marôn (fils de Bacchus) c. à d. bachique, Nonn. D. 1, 36 ; 17, 22 ||
2 subst. ἡ Μ. Marônis, f. Anth. 7, 455.
Étym. Μάρων.