Μενεσθεύς
ΜενέσθηςΜενεσθεύς, έως
(ὁ) Ménesthée,
h. Il.
2, 552, etc. ;
Xén. Cyn.
1, 2 ; etc. ||
E Formes épq. : gén.
ῆος, Il.
12, 373 ; 15,
331 ; dat. ῆϊ, Lysim. (Sch.-Eur. Tr. 31) ; acc. ῆα, Il. 5, 4, 327.
Étym.
μένω, σθένος ; pour la
formation, cf. Εὐρυσθεύς.