μήνιον

Μήνιος

μῆνις
Μήνιος, ου (ὁ) Mènios :
1 n. d’h. Luc. V.H. 1, 20, etc. ||
2 fl. d’Élide, Thcr. Idyl. 25, 15.
Étym. μήν.