Μήνιος

μῆνις

Μῆνις
μῆνις, ιος, postér. ιδος () colère durable, ressentiment, Il. 1, 1, etc. ; Od. 3, 135, etc. ; Eschl. Eum. 314 ; Soph. Aj. 656, etc. ; Hdt. 7, 137, 143 ; en parl. des dieux, Plat. Leg. 880e ; Plut. M. 773b, etc. ||
E Gén. μήνιδος, El. (Suid. vo Ἀρχίλοχος) ; Jul. 50b ; Thém. 265d. Dor. μᾶνις, d’où acc. μᾶνιν [] Pd. P. 4, 159. Plur. nom. ion. μήνιες, A. Rh. 4, 1205.
Étym. Étymol. inconnue.