ὀπόεις

Ὀπόεις

ὁπόθεν
Ὀπόεις, όεντος ()
1 Opoeis, roi d’Élide, Pd. O. 9, 62 ||
2 ( ou ) d’ord. avec contract. en prose, Ὀποῦς, -οῦντος, Thc. 2, 32 ; Arstt. H.A. 622, etc. Opunte, capitale des Locriens Opontiens ||
E ὁ Ὀ. Str. 245 ; ἡ Ὀ. Pd. O. 9, 15 ; Ὀπόεις, Pd. ll. cc.