Ὀπόεις

ὁπόθεν

ὁποθενδηποτοῦν
ὁ·πόθεν, adv. :
1 adv. relat., d’où, de quel endroit, Od. 14, 47 ; Thc. 4, 46 ; Xén. An. 5, 2, 2 ; Plat. Ap. 37c, etc. ; avec ἄν, Plat. Rsp. 362b ; CIA. 2, 114, a, 13 (343 av. J.-C.) ; v. Meisterh. p. 209, 7, cf. 205, § 87, 1 ; ὁποθενοῦν, Plat. Gorg. 512a ; Arstt. Cæl. 1, 4, de qqe endroit que ce soit ||
2 postér. adv. interr. c. πόθεν, A. Pl. 267, 1 ||
E Épq. ὁππόθεν, Od. l. c. ; sur le double π v. ὁπότε.
Étym. ὅπου, ὅθεν.