ὅπου

Ὀπούντιος

ὁπουοῦν
Ὀπούντιος, ου, adj. m. d’Opunte, Hdt. 7, 203 ; Thc. 1, 108, etc. ; l’Opuntien, h. Ar. Av. 152.
Étym. Ὀποῦς.