ὀπτικῶς

Ὀπτιλέτις

ὀπτίλος
Ὀπτιλέτις, ιδος (ἡ) [ῐλ] propr. « la voyante », ép. d’Athèna, Plut. Lyc. 11.
Étym. ὀπτίλος.