Πανδιονίς
πανδῖοςΠανδιονίς, ίδος
[δῑ] adj. f. de
Pandion, d’où :
1 (s.e. θυγατήρ) la fille de
Pandiôn, c. à d. Proknè, Hés. O. 566 ||
2 Π.
φυλή, la tribu de Pandiôn, à
Athènes, Eschn. 3, 31 ; Dém. 18, 29, etc. Baiter-Sauppe ||
E Voc. Πανδιονί, Anth. 9, 70.
Étym.
Πανδίων.