πανδῖος

παν·δῖος, ος, ον, tout divin : π. ῥίζα, Diosc. Noth. 2, 211, la plante toute divine, autre n. de la grande chélidoine ; fém. πανδῖα Σελήνη, Max. π. κατ. 146, ou abs. Πανδῖα, id. ib. 123, la toute divine Sélènè.