Πενθεύς
πενθέω-ῶΠενθεύς, έως
(ὁ) Penthée, fils
d’Ekhiôn et d’Agavè, roi de Thèbes, Eschl. Eum. 26 ; Eur. Bacch. 309, etc. ||
E Voc. Πενθεῦ, Eur. Bacch. 309, etc. ; gén. ép. -ῆος, Nonn. D. 25, 14, etc. ;
dat. épq. -έϊ,
Nonn. D.
44, 175, etc. ; ou -ῆϊ, Nonn. D. 45, 8, etc. ; acc. épq.
-ῆα, Nonn.
D. 45, 54,
etc. ; Thcr.
Idyl. 26,
28.
Étym.
πένθος.