Περιμήδη

Περιμήδης

περιμήκετος
Περι·μήδης, ους (ὁ) Périmèdès, h. Il. 15, 515 ; Od. 11, 22 ; 12, 195 ; Hés. Sc. 187, etc. ||
E Gén. épq. -εος, Il. l. c. ; acc. épq. -έα, Hés. l. c. ; att. -ην, Anticl. (Ath. 158a) ; Apd. 2, 8, 1.
Étym. π. μήδομαι.