Φαληρεύς
φαληριάω-ῶΦαληρεύς, έως
(ὁ)
[ᾰ] habitant de Phalère,
Hdt. 5, 63,
etc. ||
E Dans les inscr. att. (4e siècle av. J.-C.)
acc. sg. Φαληρέϳα, v. Meisterh. p. 36, 1 ;
au plur. Φαληρέες (p. Φαληρέϳες), CIA.
2, 943 (325 av.
J.-C.) ; v. Meisterh. p. 110, note
1009.
Étym.
Φάληρον.