Φαληρεύς

φαληριάω-ῶ

Φαληρικός
φαληριάω-ῶ [φᾰ] (seul. parf. prés. épq. pl. neutre φαληριόωντα, Il. 13, 799, φαληριῶν, ῶσα, Lyc. 188, 492) être blanc d’écume, Il. Lyc. ll.cc., ou comme l’écume, Anth. App. 66.
Étym. φαληρός.