Φιλοκράτης
φιλόκρατονΦιλο·κράτης, ους
(ὁ)
[ῐᾰ] Philokratès, h. Thc. 5, 116 ; Xén. Hell. 4, 8, 24 ;
Ar. Av.
1077, etc. ||
E Voc. Φιλόκρατες,
Anth. 12, 16 ;
gén. poét. -εος, Anth. 12, 17 ; acc. -ην, ou -η, And. 1, 46 Baiter-Sauppe ; Ar.
Av. 1077.
Étym.
φ. κράτος.