φιλοκοσμία

φιλόκοσμος

Φιλοκράτης
φιλό·κοσμος, ος, ον [ῐ] qui aime la parure, l’éclat, Plut. M. 976f ; El. V.H. 12, 1.
Étym. φ. κόσμος.