πιναρός

Πίναρος

πινάω-ῶ
Πίναρος, ου (ὁ) [ῐᾰ] Pinaros, fl. de Cilicie, Th. H.P. 2, 2, 7, etc. ; Plut. Alex. 20, etc. ||
E Gén. épq. Πινάροιο, DP. 867.