Πινάριος

πιναρός

Πίναρος
πιναρός, ά, όν [ῐᾰ] sale, crasseux, Eur. El. 183 ; Crat. (Com. fr. 2, 212); Eup. 2-1, 529 Meineke ; τὸ πιναρόν, Luc. Somn. 8, saleté ; souillé de larmes, A. Pl. 4, 196 ||
E Ion. πινηρός, Hpc. (Erot. p. 290).
Étym. πίνος.