Πλουτεύς
πλουτέω-ῶΠλουτεύς, έως
(ὁ) Ploutée,
autre forme de
Πλούτων, Luc.
Trag. 13 ||
E Voc. Πλουτεῦ, Anth. App. 187 ; gén. épq. et ion.
Πλουτῆος, Anth.
7, 587 ; Πλουτέος, Mosch.
3, 130 ; dat. épq. et
ion. Πλουτῆϊ, Mosch. 3, 22, 130,
ou Πλουτέϊ,
Mosch. 3, 138 ;
acc. Πλουτέα,
Anth. 9,
137.