τελεσίκαρπος

Τελεσικλῆς

Τελεσικράτης
Τελεσι·κλῆς, έους, voc. Τελεσίκλεις (ὁ) Télésiklès, h. Anth. 14, 113.
Étym. τελέω, κλέος.