Θεοφιλίς

Θεόφιλος

θεοφιλότης
Θεό·φιλος, ου (ὁ) [ῐ] Théophilos, h. Dém. 37, 6 Baiter-Sauppe ; Plut. Alex. 32, etc.
Étym. θ. φίλος.