θεότιμος

Θεότιμος

θεοτόκος
Θεό·τιμος, ου (ὁ) [ῑ] Théotimos, h. Thgn. 881 ; Dém. 54, 7 Baiter-Sauppe, etc. ||
E Par contr. Θούτιμος, CIA. 1, 347, 1 (6e siècle av. J.-C.) v. Meisterh. p. 57, § 26, 1.