Τιρύνθιος
ΤίρυνςΤιρύνθιος, α, ον
[τῑ] de Tirynthe, Pd. O. 11, 31 ; Soph. Tr. 270 ; Eur. Alc. 481, etc. ; ἡ Τιρυνθίη χώρη, Hdt.
6, 76, le territoire de Tirynthe ;
οἱ Τιρύνθιοι, Pd. I. 5, 28, etc. ; Hdt. 9, 86, etc., les Tirynthiens.
Étym.
Τίρυνς.
-->