τιτυϐίζω

Τιτυοκτόνος

Τιτυός
Τιτυο·κτόνος, ος, ον [ῐ] meurtrier de Tityos, Call. Dian. 110 ; Anth. 9, 790.
Étym. Τιτυός, κτείνω.