Τροίαθεν

Τροίανδε

Τροιζήν
Τροίανδε, ion. Τροίηνδε, adv. à Troie, avec mouv. Il. 7, 390 ; 22, 114 ; 24, 764 ; Od. 3, 267, etc. ||
E Dor. Τρῴανδε, Pd. I. 4 (3), 62.
Étym. Τροία, -δε.