Τροιάδε

Τροίαθεν

Τροίανδε
Τροίαθεν [ᾱ] adv. en venant de Troie, Eur. Or. 357 ||
E Ion. Τροίηθεν, Od. 3, 257, etc. ; ἀπὸ Τροίηθε, Il. 24, 492 ; Od. 9, 38 ; Τροίηθε, Q. Sm. 5, 549 ; dor. Τρωΐαθεν [ᾱ] Pd. N. 7, 60.
Étym. Τροία, -θεν.