ἀδικαίαρχος

ἀδικαιοδότητος

ἀδικαιολόγητος
ἀ·δικαιοδότητος, ος, ον [ῐ] où l’on ne peut obtenir justice, DS. Exc. 616.
Étym. ἀ, δικαιοδοτέω.