ἀδικοπράγημα

ἀδικοπραγής

ἄδικος
*ἀδικο·πραγής, seul. ion. ἀδικο·πρηγής, ής, ές, qui fait une action injuste ou nuisible, Stob. Fl. 3, p. 147, 17 Mein.
Étym. ἄ. πράσσω.